Na jaren van gesteggel heeft Amsterdam dan eindelijk haar herdenkingsmonument met meer dan 100.000 bakstenen met al die namen van Nederlandse Joden, Sinti en Roma die in de Tweede wereldoorlog vermoordt zijn louter en alleen vanwege hun afkomst. Genoeg aanleiding om het monument te bezoeken, er volledig in op te gaan met alle zintuigen aan zien, voelen en ruiken, tot in de haarvaten van elke baksteen! En om daarna dichtbij verder door te lopen in de voormalige Amsterdamse Jodenwijk met haar kloppend hart van het Johannes Daniel Meyerplein in de schaduw van de Portugese synagoge met uiteindelijk het schrijven van een open brief richting de Volkskrant ( helaas niet geplaatst)

Het herdenkingsmonument! Eindelijk! Eindelijk een zeer intense manier om de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog te herdenken. Met je vingertoppen de stenen aanraken van al die namen van die vermoord zijn op zoek naar de Joodse buren van mijn vaders smederij in de Amsterdamse binnenstad. Maar, oh wat jammer van de krapte waar het monument staat, van het niet van een afstand kunnen beschouwen van wat het monument symboliseert, van geen visuele overgang tussen de dagelijkse beslommeringen en wat het binnenste van het monument ons wil leren. Nog geen 100 meter verder op het meest memorabele plein van diezelfde oorlogstragiek was daar alle ruimte voor! Dit EN Joodse EN verzetsplein van onze stad staat er verpieterd bij met aftandse klimrekken, onkruid tussen het grind, hondendrollen en ondefinieerbare bouwsels van de metro. Wat is er in hemelsnaam mis gegaan dat dit plein er nog zo bijstaat?

August de Loor bewoner binnenstad