Categoriearchief: coffeeshopbeleid

August de Loor roept op: ‘De coffeeshopbranche moet uit de kast komen!’

Interview in High Life magazine van november 2017: Derrick Bergman / G0NZ0 Media

Vorig jaar stopte August de Loor na dertig jaar met zijn Adviesburo Drugs. Sinds hij in 1970 Nederlands eerste straathoekwerker werd, is hij betrokken bij alles rond drugs en drugsbeleid. Achter de schermen speelt August nog steeds een belangrijke rol. Richting de overheid, maar ook richting de coffeeshopbranche. “We hebben veertig jaar coffeeshops in Nederland en cannabis is uitgegroeid tot een volksgenotsmiddel. Dan moet de branche zeggen: wij hebben, net als cafés, een niet meer weg te denken sociaal-culturele functie in de samenleving.”

We spreken August thuis in de Amsterdamse Kerkstraat. Een interview met de geboren Amsterdammer wordt onvermijdelijk een college over drugs en de manier waarop de maatschappij daar mee omgaat. Hij vond in 1981 de spuitenomruil uit tegen AIDS onder junkies, in 1986 de XTC sneltest op houseparties en het Red Alert systeem om alarm te slaan als er vervuilde drugs in omloop zijn. En hij was in 1993 de initiatiefnemer van de eerste coffeeshopbond in Nederland (Bond van Cannabis Detaillisten) en een jaar later van de VLOS (Vereniging Landelijk Overleg Smartproducten). Tot zijn belangrijkste leermeesters rekent hij Koos Zwart en Jan Schaefer, de wethouder die een revolutie veroorzaakte in de Amsterdamse woningbouw en stadsplanning. Via Schaefer leerde hij Eberhard van der Laan kennen, jaren voordat hij burgemeester werd.

Straatdealers
August had een zeer kort lijntje met de burgemeester. Eén van hun laatste gesprekken voordat Van der Laan in oktober overleed, ging over de straatdealers in de stad. “De meeste overlast gevende straatdealertjes zijn Marokkaanse kids, 18-23. Die moet je om veel redenen aanpakken. Bijvoorbeeld, de afgelopen vijf, zes jaar heeft een groot deel van de jihadisten die in Europa aanslagen plegen een straatdeal verleden. De jihadisten die het vliegveld van Zaventem opbliezen, die in Berlijn met een truck op de kerstmarkt inreed: ze komen allemaal uit de heavy straatdopewereld. Ik heb hier in Amsterdam al meerdere malen gezien dat die straatdealers worden opgehitst door zo’n lange baard imam om hun bedorven straatdealleefstijl in te ruilen voor de extreme vorm van islam. Ergo: van het ene naar het andere isolement.” Van der Laan kon zijn oren niet geloven. “Ik zag zijn koppie scheef gaan toen ik hem uitlegde: jij hebt met je scholenafstand van het sluiten van veel coffeeshops in Amsterdam -per toeval, dat wist jij niet- ook Marokkaans georiënteerde coffeeshops gesloten. En dat heeft voor heel veel kwaad bloed gezorgd, met dito meer Marokkaanse straatdealers!”

Alles heeft met elkaar te maken, wil hij maar zeggen. Maar dan moet je wel inzicht hebben in de drugswereld én voelhoorns in de samenleving. “Het is die samenhang die veel te weinig ontwikkeld is binnen de officiële instanties. Het zijn de Trimbos instituten en de verslavingsinstanties die het drugsbeleid voor grote evenementen bepalen, terwijl ze zich steeds meer laten beïnvloeden door de overheid en de politieke mores van het moment. Neem het gratis water beleid voor het Amsterdam Dance Event, een doorgeschoten maatregel waarmee ze denken XTC doden te voorkomen. Maar XTC doden bestaan niet! Er is altijd veel meer aan de hand, zoals een vrouw die als XTC dode werd omschreven, maar in haar eigen zweet was gestorven omdat ze een latex pak droeg op een fetisjparty. Ze had een hoge positie bij de politie en durfde niet naar de EHBO te gaan. Ze stierf dus niet door XTC maar door het taboe rond het gebruik en daar helpt gratis water geen moer bij!”

Op basis van bijna een halve eeuw ervaring heeft August weinig vertrouwen in de kabinetsplannen voor regulering van cannabis. “Ik maak me ernstig zorgen hoe dat er uit gaat zien.” Binnen de coffeeshopbranche ziet hij dat een deel eigenlijk geen verandering wil van de illegale achterdeur. “Dan denk ik: wordt wakker, het is geen jaren zestig meer, cannabis is allang uitgegroeid tot een volksgenotsmiddel! Aan de andere kant is een deel van de coffeeshopbranche zo naïef dat zij het heil van de legalisering van de overheid verwacht. Maar van staatswiet kan je toch nooit high of stoned worden!” Voor August geldt: “Het is de consument waar je vanuit moet gaan. De diversiteit aan soorten hasj en wiet moet in stand blijven en dat binnen de sociale functie van coffeeshops.”

Binnen de branche wordt teveel tijd verspild aan discussies over wie wel en niet een bonafide coffeeshop is, vindt August. “Dat bepaalt de rechter toch? Als coffeeshopbond moet je altijd vierkant achter je achterban staan, zelfs achter de meest klootzakkerige coffeeshop. Zoals een advocaat achter zijn cliënt blijft staan. Dáár moet voor geknokt worden: de sociaal-culturele functie van coffeeshops. Ja, het aantal straatdealers neemt toe als door de scholenafstand of ander beleid coffeeshops gesloten worden. Maar door alleen dat argument te gebruiken verlaagt de branche zich tot dat niveau van die straatdealers. Ik hoor nergens vanuit de coffeeshopbonden dat door het sluiten van coffeeshops een rasta het risico loopt van dat zijn favoriete rasta coffeeshop gesloten is en hij gedwongen wordt om naar een middle of the road coffeeshop te gaan. Als ik voor mijn pilsje gedwongen wordt om naar een André Hazes café te moeten, nou, dan neemt de kans dat ik alcoholist wordt alleen maar toe! Er moeten mensen zijn die tegen de coffeeshopwereld zeggen: jullie moeten jullie zelf veel beter voor pers en politiek profileren. Dus geen Cannabis Connect, maar Coffeeshop Connect. De branche laat zich haar negatieve imago veel te makkelijk aanleunen. Daardoor kan de burgemeester van Rotterdam vrolijk beweren dat hij legalisering van cannabis wil regelen via staatswinkels of via internet, waarmee hij de coffeeshop bij het grof vuil zet!”

Wat nodig is, kortom is meer trots en meer nadruk op de kracht van de coffeeshop en de normalisering van cannabis. “We hebben veertig jaar coffeeshops, vier generaties van consumenten
en cannabis is uitgegroeid tot een volksgenotsmiddel. Dan moet de branche zeggen: wij hebben, net als cafés, een niet meer weg te denken sociaal-culturele functie in de samenleving. Coffeeshops zijn de café-slijterijen van vroeger maar dan nu voor cannabis. Ze zorgen voor de scheiding van de drugsmarkten en beperken de straathandel, maar dat zijn langzamerhand bijkomstige voordelen. Waar het echt om draait is dat het legaliseren van cannabis de rechtstaat dient, zodat honderdduizenden consumenten in alle lagen van de bevolking niet meer in de marge hoeven te blijven.” En waarom zetten coffeeshops eigenlijk nooit vraagtekens bij het afficheringsverbod? “Iedere toeristenwinkel, het hele Waterlooplein hangt vol met cannabis prullaria. Ik zou daar foto’s van maken om aan te tonen hoe achterhaald het A-criterium is. Mijn poster van vijf jaar geleden, met 220 voorpuien van Amsterdamse coffeeshops: die zou iedere week dat er weer een coffeeshop is gesloten door achterhaald beleid opnieuw uitgedraaid moeten worden. De coffeeshopbranche moet uit de kast komen!”

www.augustdeloor.nl

Adviezen vanuit Amsterdams perspectief over het in het regeeraccoord aangekondigde experiment van het reguleren van de kweek van Nederwiet

Inleiding

Na consultatie met mijn denktank hierbij in telegramstijl i mijn zienswijze/adviezen over het experiment van het legaliseren van cannabis opgesteld zoveel mogelijk vanuit de positie van Amsterdam. Dit schrijf ik omdat de Amsterdamse gemeenteraad voorop wil lopen bij het meedoen aan dit experiment terwijl in mijn ogen Amsterdam daarvoor geen geschikte stad is. Daarnaast zet ik sowieso de nodige vraagtekens bij het experiment van een verkeerde invalshoek van of met het legaliseren van cannabis de criminaliteit teruggedrongen wordt. Ten eerste is een dergelijke afname niet te meten ( zoals; hoe kunnen de steden die meedoen bij de start van het experiment nagaan hoe groot de cannabiscriminaliteit in hun regio is ?) om nog maar te zwijgen over dat hiermee het belangrijkste aspect van dit dossier over het hoofd gezien wordt van dat het gebruik van cannabis een niet meer weg te denken fenomeen is. In willekeurig welk modern land in de wereld vertoond in aard en omvang het gebruik van cannabis vele overkomsten met die in het gebruik van alcohol. Kortom, in mijn advies leg ik voor dit experiment niet de nadruk op de wel/niet verlaging van de criminaliteit maar op het fenomeen van coffeeshops. Met het onderzoeken van het fenomeen van coffeeshops komt namelijk in beeld van wat de consument aan wensen en behoeftes heeft in het gebruik van cannabis. Het is het inzicht daarin wat richting moet geven aan het experiment van wat uiteindelijk de beste vorm is van alle ketens van legale cannabis.

Veel leesplezier met onderstaand advies waar hopelijk ook niet -Amsterdamse beleidsmakers baat bij hebben.

AMSTERDAM; MEEDOEN AAN DIT EXPERIMENT?

Mijn advies is dat Amsterdam zich niet als kandidaat aanmeldt voor deelname aan het experiment

In het regeerakkoord wordt expliciet gewezen op middelgrote steden,
Amsterdam is met haar zeer uitgebreide diversiteit aan liefhebbers van cannabis en coffeeshopstructuur veel te a-typisch om aan het experiment deel te nemen. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor de zuidelijke grenssteden als Maastricht, Breda, Middelburg met een toeloop aan consumenten van over de grens, ergo, de steden in midden- en noord Nederland lenen zich beter voor deelname aan het experiment.
Er is ook niet zoiets als een overzichtelijke situatie binnen Amsterdam zelf. Alleen al de verschillen tussen centrum- en buurtcoffeeshops is al zo groot dat dit bijna al twee typen experiment verlangd. Echter, de lokaties tussen de buurt- en binnenstadshops liggen zo dicht bijeen met het risico dat beide experimenten elkaar onderling beinvloeden, wat fnuikend is voor een wetenschappelijke toetsing van het experiment.
Het experiment zal in welke lokale situatie binnen een stad of regio een aantal verhoudingen “op scherp” zetten tussen niet alleen de legale en illegale toevoerlijnen van hasj en wiet naar de coffeeshops maar ook binnen de illegale productie- en handelslijnen buiten de shops. Nu het In Amsterdam weer gelukkig rustig is met niet meer dat rare fenomeen van kogels richting de coffeeshops is het onverstandig om met het experiment weer allerlei spanningen te creëren binnen bovenbeschreven twee circuits,
Het onvermijdelijke publieke/politieke/journalistieke rumoer wat het experiment in iedere stad teweeg zal brengen zal voor Amsterdam letterlijk en figuurlijk grenzeloos uitpakken op zowel het nivo van de (inter)nationale cannabisconsument als de internationale media, allemaal invloeden die het verloop van een experiment in Amsterdam kunnen verstoren waarbij ook het eindoordeel van het experiment op zich weer voor allerlei, lees onvoorspelbare, internationale effecten zal zorgen ( bijvoorbeeld; de publiciteit rond de wietpas van een paar jaar geleden galmt nog steeds na van dat nog menig consument of journalist uit het buitenland veronderstelt dat toeristen niet welkom zijn in een Amsterdamse coffeeshop)

AMSTERDAMS MULTIDISCIPLINAIRE WERKGROEP

Kortom, in menig opzicht is het onverstandig van dat Amsterdam mee doet aan het experiment. Zelfs het streven naar deelname zal voor de nodige irritaties zorgen bij zowel de nationale overheid als bij al die lokale overheden die aan het experiment willen deelnemen ( “heb je Amsterdam weer”) . Mijn advies is dan ook dat Amsterdam van begin af aan zich bescheiden opstelt met wel het aanbieden van haar expertise van hoe het experiment het beste uitgevoerd kan worden, wat absoluut wel en absoluut niet uitgezocht moet worden, wat daarbij de vele valkuilen zijn, wat voor bijeffecten te verwachten zijn van het experiment tot hoe de onderzoeksresultaten geïnterpreteerd moeten worden. De inbreng van Amsterdam binnen het landelijk overleg is het beste te garanderen met de oprichting van een Amsterdamse multidisciplinaire werkgroep met met name deskundigen met kennis over hoe de cannabis- en coffeeshopwereld in elkaar zit. Het zijn zij die de onderzoekers wegwijs kunnen maken van wat de huidige status quo is van de illegale situatie achter de achterdeur van coffeeshops tot wat de “moderne” consument aan wensen en behoeftes heeft in het gebruik van cannabis. Het is deze kennis wat niet alleen als nulmeting dient voor het onderzoek maar ook als radar hoe het experiment opgezet moet worden. Beleidsmakers van het stadhuis complementeren de werkgroep voor de politiek bestuurlijke inbedding van het experiment. Het is deze multi knowhow die Amsterdam ter beschikking kan stellen aan de landelijke coördinatie voor zowel de opzet als de uitvoering van het experiment.

POLITIEKE BAROMETER

Als drie van de vier politieke partijen met een al decennia lange zeer conservatieve visie aangaande het drugsbeleid een experiment voor het legaliseren van cannabis opnemen in het regeerakkoord is er politiek gezien eigenlijk geen weg meer terug van het uiteindelijk daadwerkelijk legaliseren van cannabis. En als de kandidaten die het experiment binnen hun stadsgrenzen willen uitvoeren allen lid zijn van de Joint venture voor het legaliseren van cannabis wil dat zeggen dat het experiment wel moet slagen. Dat is de politieke barometer ten aanzien van dit experiment

POLITIEK PRAGMATISME

Kortom, als het experiment alleen maar tot positieve conclusies kan leiden bepleit ik een pragmatische opzet van het experiment. En laat dat nou goed uitkomen omdat wat dit experiment wil uitzoeken niet meetbaar is. Zowel het echt grondig uitvoeren van het experiment als daar goed gefundeerde conclusies uit opmaken binnen een werkelijkheid van wat zich al meer dan 40 jaar door de illegaliteit grotendeels onzichtbaar afspeelt is haast onmogelijk. Een experiment uitvoeren van een legale situatie van telen/handel van wiet in een beperkt aantal steden voor een beperkt aantal coffeeshops binnen het totaal van een volstrekt illegale situatie van kweek/handel van datzelfde product zal ongetwijfeld naar beide kanten voor allerlei onvoorspelbare effecten zorgen wat invloed zal hebben op het verloop, dus de conclusies van het experiment ( en dan heb ik het nog geeneens over het fenomeen van de handel in buitenlandse cannabis). Dit probleem wordt ook onderkent door de coffeeshopbranche die over het experiment vergaderd heeft en geresulteerd in een aantal aanbevelingen zoals het verhogen van de hoeveelheid voorraad van cannabis in coffeeshops en de mogelijkheid van het labtesten van illegaal gekweekte cannabis in de niet bij de experiment aangesloten coffeeshops. Hiermee blijven niet alleen de verschillen tussen de legale achterdeuren (van de experimentcoffeeshops) met de illegale achterdeuren beperkt, waardoor allerlei onvoorspelbare, lees ongewenste bijeffecten van het experiment beperkt blijven maar leveren deze verruimingen van de gedoogcriteria in mijn ogen tegelijkertijd een gefaseerde bijdrage in de uiteindelijke legale situatie van de achterdeur van coffeeshops ( wat ook bevorderd zou worden als het Minsterievan Financien een transparante regeling met de coffeeshopbranche treft over de in- en verkoop van cannabis; De Nederlandse koopmansgeest boven die van de politieke mores van het gedoogbeleid)

Deze pragmatische benadering moet in mijn visie onderbouwd worden met een soort sociologische/antropologische geschiedschrijving van het fenomeen van coffeeshops wat duidelijk moet maken dat dit fenomeen het beste instrument is voor het in goede banen leiden van het op consumentenniveau verkopen en gelegenheid bieden van het roken van cannabis. Bij nadere beschouwing van het alcohol- en tabaksbeleid is al jaren een trend waarneembaar van het beperken van het aantal verkooppunten binnen het algemeen publieke domein met als streven van verkoop binnen een specialistische setting ( de slijterij voor alcohol, de tabakswinkel voor tabak). Vanaf haar oorsprong is de coffeeshop een dergelijke specialistische setting maar dan voor cannabis. Het politiek en publiek inbedden van de legale status van cannabis is gebaat bij een gedegen evaluatie van het fenomeen van coffeeshops over de afgelopen 40/45 jaar en wat de dagelijkse praktijk van coffeeshops aan voordelen oplevert voor alle betrokkenen partijen. Een dergelijk onderzoek moet in mijn ogen als basis dienen van het experiment.

DRIETRAPSTRATEGIE

Naast bovenstaande aanbevelingen van een meer integrale uitvoering van het experiment wil ik er op wijzen dat er zich uiteenlopende ontwikkelingen voordoen rond cannabis van een stormachtige ontwikkeling in de kleinschalige kweekmethodes, de enorme diversiteit in soorten zaden om over de inzichten in de potentieel medisch/therapeutische toepassingen van cannabis maar te zwijgen. Het meest kenmerkende hierbij is de laagdrempeligheid van deze ontwikkelingen van dat in principe iedereen in staat is om met het planten van een zaadje voor eigen doktor/dealer te spelen als voor dealer voor eigen kring, vriendenkring ( tot het nivo aan toe van wat omschreven kan worden als een Cannabis Social Club). Deze laagdrempelige ontwikkeling speelt zich ook af dat heel veel mensen zich kunnen opwerpen als wonderdokter van allerlei cannabinoiden. Het is die laagdrempeligheid wat een drietrapstrategie verlangt om de homegrow van cannabis, de legale achterdeur van coffeeshops als de medisch/therapeutische toepassingen van cannabis in goede banen te leiden.

Ten aanzien van het experiment beveel ik van harte aan dat dit vergezeld moet gaan van het protocollieren van de homegrow van cannabis. Zonder enige mate van regulering van de homegrow ontbreekt het fundament waarop de legale toevoer van cannabis naar de coffeeshops geregeld moet worden.

Tot zover mijn eerste bijdrage aan adviezen op welke wijze het Amsterdamse stadsbestuur een bijdrage kan leveren aan het experiment.

High life

Eind van de maand verschijnt weer de nieuwe HiGH LIFE, het vakblad voor de cannabist.

Dit keer met een interview met mij wat ik van harte aanbeveel om te lezen. En om jullie een beetje nieuwsgierig te maken, hierbij alvast een klein deel uit het interview over met name mijn mening dat de coffeeshopbranche al decennialang zich een negatief imago laat aanleunen waar door de legalisering van cannabis veel te lang op zich laat wachten , plus nog belangrijker het risico van dat die legalisering een vorm krijgt wat geen verbetering geeft van de huidige situatie!

Heb ik jullie nieuwsgierig gemaakt, koop dat blad! En dan hier een deel uit het interview;

“De coffeeshopbranche laat zich haar negatieve imago veel te makkelijk aanleunen waardoor bijvoorbeeld de burgemeester van Rotterdam vrolijk kan beweren dat hij het legaliseren van cannabis wil regelen via Staatswinkels of via internet waarmee hij de coffeeshop bij het grof vuil zet!.”

Meer trots, kortom en meer nadruk op de kracht van de coffeeshop en de normalisering van cannabis is mijn pleidooi!. “We hebben veertig jaar coffeeshops in Nederland, vier generaties van consumenten en cannabis is uitgegroeid tot een volksgenotsmiddel”. Coffeeshops zijn de café-slijterijen van vroeger maar dan nu voor cannabis. Het zorgt voor de scheiding der drugsmarkten en dat de straathandel beperkt blijft, maar dat zijn langzamerhand bijkomstige voordelen. Want waar het echt om draait is dat het legaliseren van cannabis de rechtstaat dient van dat honderd duizenden consumenten in alle lagen van de bevolking niet meer in de marge hoeven te blijven van zoals voormalig president Clinton zei; “ik heb geblowd maar niet geïnhaleerd!” Iedere prullariawinkel, het hele Waterlooplein hangt vol met cannabis gerelateerde prullaria. Ik zou daar foto’s van maken om aan te tonen hoe achterhaald het A-criterium voor coffeeshops is . Mijn poster van vijf jaar geleden van 220 voorpuien van Amsterdamse coffeeshops: die zou iedere week opnieuw uitgedraaid moeten worden van dat er weer een coffeeshop gesloten is door achterhaald beleid. “De coffeeshopbranche moet uit de kast komen!.”

cannabis in Zwitserland

En dan vandaag terug uit Zwitserland met twee voordrachten achter de kiezen om maar te zwijgen van de tussendoor gesprekken met politici, politie, apothekers, onderzoekers, artsen, farmacologen, sociologen met mijn visie over het legaliseren van cannabis. Wat de teneur was, was dat zelfs degenen met grote terughoudendheid in dat legaliseren om gingen en – even belangrijk – open stonden voor mijn drietrapsstrategie hoe die legalisering te realiseren

Van de twee voordrachten zijn opnames gemaakt en ga ik proberen dit via dit medium uit te brengen. En wie al sowieso hier meer over wil weten, bel me! 0622250820

En voor de rest heb ik heerlijke Zwitserse bon bons gekregen en excuise Zwitserse kaasfondue, wat wil een mens nog meer!

August

legaliseren cannabis in Zwitserland

Aanstaande vrijdag reis ik af naar Zwitserland om allerlei commissies, instanties, politici en andere belangrijke personen mijn visie te geven over nut en noodzaak van het legaliseren van cannabis, waarbij ik wil benadrukken dat de coffeeshop het beste systeem voor verkoop en gebruik van cannabis is ( met uiteraard een legale achterdeur en dan niet van Staatswiet maar door de coffeshop-en kwekerswereld geteelde hasj en wiet; een variatie in soorten met de THC- en CBD groepen aan percentages werkzame stoffen, met alcohol te vergelijken met de verschillen tussen bier, wijn en gedestilleerd, een keuze wat je kan drinken in een cafe).

Het coffeeshopmodel moet ik daar wel benadrukken aangezien degenen die in Zwitserland voor het legaliseren zijn voor het systeem van apotheek willen gaan, zonder te beseffen van dat dit geen goede zaak is voor de reguliere patienten die voor medicijnen de apotheek nodig hebben en dan in de wachtrij staan als iemand voor z,n avondjointje aan de beurt is!

Zwitserland overweegt legalisering cannabis

De Zwitserse regering laat door klinken positief te staan tegenover het legaliseren van cannabis. In dat kader heeft in April van dit jaar een delegatie van deskundigen een studiereis gemaakt naar Nederland en heb ik daar als gastheer/gids/toespreker mogen opgetreden ( wat na een paar dagen een steeds lossere sfeer opleverde om te ontdekken dat Zwitserse humor moeilijk te doorgronden is maar wel heel leuk en wat zij van mijn Amsterdamse humor vonden laat ik in het midden!).

Een vervolg op dit dossier is in Oktober een conferentie in Zwitserland met politieke personen, bestuurders waar bij ik een warm pleidooi zal geven over die legalisering maar ook een kritische aangezien in Zwitserland de apothekers een centrale rol toegedicht worden in productie en verkoop van cannabis. Mijn pleidooi zal zijn van dat de apotheek nou niet zo,n goed medium is bij het verkopen van cannabis wat in extenso een genotsmiddel is. Het via de apotheek verkopen van cannabis staat ook de ontwikkeling van het verstrekken van cannabisproducten met een heilzame werking in de weg plus de vraag van wat de reguliere apotheekbezoekers ervan zouden vinden als zij in de rij staan met al diegenen die lekker stoned willen worden; beide functies van apotheken hebben teveel tegenstrijdigheden en komen beide groepen niet ten goede!!

Ik ga hen erop wijzen van dat 45 jaar praktijk in Nederland heeft bewezen van dat de coffeeshop het meest geeingend fenomeen is voor het in goede banen leiden van zowel verkoop als gebruik van cannabis. Zodra ik daar wat van op Zwitsers papier heb laat ik het jullie weten!!

August

De H-gedoogregel voor coffeeshops, een weerbarstige praktijk!

Geef een reactie

Al in een tweetal eerdere artikelen op deze website heb ik over dit onderwerp geschreven van dat coffeeshops zeer efficiente instrumenten zijn voor een van de meest belangrijkste doelstelling van het Nederlandse drugsbeleid van het scheiden van de markt van die van softdrugs met die van harddrugs. Daar waar binnen de uiteenlopende verkoopcircuits van drugs gebruikers zowel soft- als harddrugs kunnen kopen is dit binnen coffeeshops geenszins het geval

Desalniettemin worden coffeeshops op basis van het overtreden van het H-criterium met (tijdelijke) sluiting geconfronteerd maar is dit louter het gevolg als bij controle kleine porties harddrugs bij een personeelslid aangetroffen wordt. Dat dergelijke incidenten voorkomen is uiteraard onacceptabel, maar is in bijna alle gevallen het resultaat van slordigheid van het betreffende personeelslid van het, voor de shift niet goed controleren van zijn/haar kleding/rugzak,enz.

De coffeeshopeigenaar doet er dus goed aan om het personeel er constant op te wijzen dat het H-criterium in elk opzicht gerespecteerd dient te worden met alle alertheid van dien van het door het personeel scheiden van het priveleven met die van het werken in een coffeeshop. Het driegen met ontslag incluis het opleggen van een fikse boete is daarbij geen overbodig instrument om die alertheid in stand te houden.

Echter, als zich toch een dergelijk incident voordoet en de coffeeshop wordt met (tijdelijke) sluiting bedreigd zijn hieronder een aantal argumenten beschreven die de eigenaar kan gebruiken in zijn verweer naar de lokale overheid

Benadruk dat het bij het scheidingsbeleid gaat om het scheiden van de VERKOOP van softdrugs met die van harddrugs, ergo dus de overtreding van de H-gedoogregel moet betrekking hebben, lees overtuigend bewijs leveren over de VERKOOP en niet over de aanwezigheid van een harddrug bij een slordige werknemer waar een vleugje harddrugs bij gevonden is,
Benadruk dat de Scheidingswet uit 1976 stamt uit een tijd van dat de harddrug hoofdzakelijk heroine betrof, kortom een uiterts gespannen situatie van die van cannabis aan de ene kant en het sterk verslavend, levensontregelend middel heroine aan de andere kant waar de Scheidingswet terecht een enorme muur tussen wilde “bouwen” van geen vermengde verkoop. Sindsdien is het gebruik van harddrugs echter ingrijpend veranderd van veel meer recreatief gebruik van allerlei andere soorten “zachtere” harddrugs dan heroine met in het verlengde een toenemende vervolksing aan gebruikers van XTC, Ketamine, snuifcocaïne, enz. Dit zijn honderdduizenden mensen die er een gewoon , niet verslaafd leven op nahouden, dus naar school, werk gaan, kinderen opvoeden, enz, met dus meer kans van dat niet de zakken geleegd worden van nog een beetje coke, Ketaminepoeder of XTC tablet van dat weekend uitgaan bij degenen die in een coffeeshop werken.

Kortom, de kans dat bij de controle van de gedoogcriteria door politie/justitie in coffeeshops restjes harddrugs aangetroffen worden bij het personeel is sinds de invoering van de wet in 1976 enorm toegenomen; een aantreffen wat uiteraard niet mag gebeuren maar niets van doen heeft met waar het bij die wet om te doen is van het scheiden van de drugsmarkten tussen die van softdrugs met die van harddrugs.

Vervolksing van recreatief gebruik van uiteenlopende soorten harddrugs heeft ook tot vervolksing van de verkooppunten van deze middelen geleidt met de laatste jaren zelfs van verkoop via internet, via mobiele telefoon, enz. Daar waar coffeeshops nooit geschikte gelegenheden zijn geweest voor de onderhandse verkoop van harddrugs is dat door bovenstaande toename aan verkooppunten van harddrugs alleen maar toegenomen.
Trouwens, als een personeelslid toch de coffeeshop zou gebruiken als het leggen van het eerste kontakt in de verkoop van harddrugs dan laat ie het wel uit zijn hoofd om harddrugs bij zich te hebben. Trouwens, bij dergelijke onderhandse transacties moet de bezoeker het initiatief nemen in het tonen van interesse in de aanschaf van harddrugs. Kijkend naar de opzet en inrichting van een coffeeshop van een horecagedeelte en waar cannabis aangeschaft kan worden is het bijna onmogelijk om die interesse te laten blijken zonder dat dat opvalt bij de andere aanwezigen van personeel en andere bezoekers
Politie/Justitie hanteert al decennialang een bepaalde hoeveelheid aangetroffen harddrugs als een dealerindicatie. Wat betreft bij personeel aangetroffen harddrugs bepleit ik dat van dit traject aan normering afgestapt wordt. Want zelfs als er een dealerindicatie hoeveelheid harddrugs is aangetroffen zal de verkoop onmiddellijk opvallen bij de collega,s, de vaste bezoekers, enz. Kortom, bij de controle op het overtreden van de H-regel is een ander traject gewenst, welke is van nader beraad!
Ten aanzien van de sanctie van een (on)bepaalde tijd sluiten van een coffeeshop gaat nauwelijks enig preventief effect uit, eerder het tegendeel. Het personeel en de vaste bezoekers zullen de sluiting als een overdreven maatregel beschouwen met idem dito irritatie richting “de overheid”, met aan de andere kant dat de sluiting bij de directe omgeving van collega horecaondernemers, hun bezoekers, direct omwonenden tot hele andere gedachtes van negatieve beeldvorming leidt over zowel de desbetreffende coffeeshop als coffeeshops in het algemeen.
Ten aanzien van diezelfde preventie heeft de eigenaar nauwelijks enig instrument van een bij de aanvang van de shift van elk personeelslid controleren op de aanwezigheid van harddrugs. Dergelijke op het lichaam gerichte controles staan haaks op een normale bedrijfsvoering in de horeca en ondermijnt de vertrouwensrelatie tussen werkgever en werknemer om maar te zwijgen van wat dit aan eenzijdige aandacht opslurpt. Ten aanzien van dergelijke drugscontroles wordt vaak een vergelijking gemaakt met gevangenissen waar, ondanks al die controle, drugs toch binnen komen. Maar deze vergelijking gaat mank aangezien het bij gevangenissen een gerichte handeling betreft van het ten behoeve van de gevangene stiekum binnen loodsen van drugs! Bij coffeeshops is er sprake van slordig, vergeetachtig gedrag bij een personeelslid van dat ie niet zijn privéspullen checkt als ie moet werken. En als daar dan daarvoor een heel controlesysteem om heen gebouwd moet worden is het middel erger dan de kwaal!

Het zijn deze argumenten die hopelijk de lokale overheid doet besluiten af te zien van een tijdelijke sluiting van een coffesshop. Alle aandacht kan zich dan richten op het personeel van dat zij in de woorden van de voorzitter van de commissie die de scheidingswet heeft bedacht, de frontsoldaten zijn in het scheiden van de markt van die tussen soft- en harddrugs! Hoe meer zij dat beseffen hoe zorgvuldiger zij hun werk in de coffeeshop zullen uitvoeren!

Suggesties voor de legalisering van de kweek van Nederwiet, lees het regelen van de achterdeur van coffeeshops

Bij de afgelopen jaren voorstellen over de regulering van de kweek van Nederwiet zijn kritische opmerkingen te plaatsen of die regulering wel automatisch leidt tot een verbetering van de situatie van minder overlast van illegale kwekerijen, van een meer transparante situatie bij de achterdeur van coffeeshops, enz. Dit stel ik omdat er in mijn ogen nogal makkelijk over het legaliseren van cannabis gedacht wordt. Natuurlijk, legalisering is meer dan ooit noodzakelijk maar is dit dossier, na 50 jaar geleden doorbraak in cannabisgebruik, na 45 jaar coffeeshops en na 41 jaar schizofreen softdrugsbeleid, uitgegroeid tot een zeer complex dossier.In al die decennia zijn er allerlei processen ontstaan in productie, handel en gebruik van cannabis die even schizofreen zijn als dat softdrugsbeleid. Als die complexheid niet “meegenomen” wordt in de beraadslagingen hoe de legalisering er uiteindelijk uit moet zien zijn we verder van huis als de huidige situatie. Bij deze een aantal voorstellen van een fasegewijze aanpak van de legalisering van cannabis

Voor het op orde houden van de heden ten dage uitgebreide menukaart van coffeeshops is er bij de achterdeur een aanvoer van diverse soorten binnen- en buitenlandse hasj en wiet noodzakelijk. Het reguleren van de kweek van Nederwiet kan daar slechts een beperkt aandeel in hebben plus de voorwaarde dat de legaal gekweekte wiet aansluit op de behoefte van de consument, in mijn woorden de moderne consument die, net als bij alcohol, wil kiezen uit een ruim aanbod van verschillende soorten hasj en wiet. Als niet aan deze meest belangrijke voorwaarde voldaan wordt zorgt de regulering eerder voor allerlei ongewenste bijeffecten.
Mijn advies is de oprichting van een multidisciplinaire werkgroep, met deskundigen met kennis en inzicht over de trends in gebruik van cannabis, de wereld achter de achterdeur van coffeeshops als wat zich allemaal aan andere ontwikkelingen afspelen, zoals de kweek van wiet voor eigen gebruik tot de medische/therapeutische toepassing van cannabis.

In de tussentijd bepleit ik voor coffeeshops een gefaseerde aanpak van het verbeteren van de achterdeur en wel zo dat deze de vele al jarenlang praktische hobbels wegnemen van het huidige gedoogbeleid. De eerste aanzet daartoe zijn de voorstellen van

1) het verhogen van de maximale handelsvoorraad van cannabis in coffeeshops,

2) het gedogen van de stashplek, lees het voorraadadres van de cannabis voor coffeeshops

3) het gedogen van het vervoer van de voorraad naar de coffeeshop.

Daarbovenop adviseer ik;

4) Een transparant belastingsysteem voor de in- en verkoop van cannabis in coffeeshops. (zonder daar deskundig in te zijn begrijp ik dat daar binnen de coffeeshopbranche zinvolle ideeën over bestaan) Transparantie als eerste stap naar de regulering van de achterdeur (van stash tot de kassa/toonbank).

5) Herbezinning op de Wet op de voorbereidende handelingen. Allerlei signalen wijzen erop dat deze wet (lees de wijze van uitvoering) tot een verschraling in het aanbod van soorten wiet bij de achterdeur leidt met daarvoor in de plaats een aanbod van grotere partijen wiet en de daarbij gepaarde prijsopdrijvingen met een toenemend risico van het rouleren van “verzwaarde” wiet. Deze ontwikkeling gaat zowel ten koste van het in stand houden van een in coffeeshops gevarieerd aanbod van hasj en wiet met in het verlengde een toenemende invloed van de grootschalige kwekers. Beide ontwikkelingen verhard niet alleen de wereld van de kweek van Nederwiet maar ook die van de achterdeur van coffeeshops.

6) Stoppen met het reduceren van het aantal coffeeshops. De data over de afgelopen twee decennia maken duidelijk van een zeer forse reductie over het land van het aantal coffeeshops, terwijl de gefaseerde invoering van het legaliseren van cannabis juist gebaat is bij een evenwichtig over Nederland verspreid netwerk van kleinschalige coffeeshops. De reductie van het aantal coffeeshops leidt tot meer aanloop van bezoekers bij de voordeur van de nog open coffeeshops met dito meer aanvoer van de voorraad bij de achterdeur. Schaalvergroting van zowel de voor- als achterdeur van coffeeshops is sowieso geen goede ontwikkeling als dat het onnodig aan problemen opleverd van het reguleren,legaliseren van cannabis

Tot zover mijn suggesties over een gefaseerde aanpak van het legaliseren van cannabis met als startpunt het verbeteren van de situatie bij de achterdeur van coffeeshops. Hierbij dient in ogenschouw genomen te worden van wat zich aan andere ontwikkelingen afspelen in de wereld van cannabis zoals de “vervolksing” van de kweek van wiet, de wietzaadhandel, de ontwikkelingen in het aanbod van Eurowiet naar Nederland, de ontwikkelingen van de productie van de “klassieke” soorten hasj, het nieuwe fenomeen van synthetische cannaboïden en de stormachtige ontwikkelingen van de (semi)medische toepassingen van THC/CBD en CBD oliën. Al deze ontwikkelingen worden op geen enkele manier in welke notitie dan ook over de regulering van de wietteelt genoemd terwijl daar alle aanleiding toe is. Het versterkt mijn pleidooi voor het oprichten van een multidisciplinaire werkgroep die zich buigt over al deze aspecten voor het verbeteren van het beleid van het in goede banen leiden van zowel gebruik als verkoop van cannabis

de H-regel voor coffeeshops

Ik wil volgende week een artikel plaatsen over het succes van de H-gedoogregel van dat zover mij bekend geen enkele coffeeshop zich schuldig maakt aan de verkoop van harddrugs zodat het belangrijkste uitgangspunt van de wet uit 1976 van het scheiden der drugsmarkten nog steeds recht overeind staat! Mijn vraag aan de lezer is of mijn bewering wel klopt van dat er de afgelopen decennia geen sprake was/is van een via de coffeeshop gemengde verkoop van soft- en harddrugs. En dan heb ik het niet over incidenten van dat de politie wel eens bij de reguliere controle van de gedoogcriteria van coffeeshops een kleine hoeveelheid harddrugs aantreft in de kontzak/locker van een stomme/slordige shopmedewerker. Het is dat waar ik dan over wil schrijven dat in dergelijke situaties, waar de coffeeshopeigenaar nauwelijks iets tegen kan doen, de shop onevenredig zwaar gestraft wordt met een fikse periode van sluiting. Kortom de H-regel doet zijn werk maar wordt wel onevenredig ingezet bij incidenten die niets met de doelstelling van de wet van doen heeft en dan ook nog met een strafmaat, met verregaande consequenties voor de eigenaar, zijn personeel en niet te vergeten de vaste kern aan bezoekers. Dat wordt de strekking van mijn artikel maar voordat ik daarmee in de pen klim graag voorbeelden mocht blijken dat coffeeshops toch geregeld zich schuldig maken aan combi-verkoop! Alvast dank voor de moeite! Adres; info@adviesburodrugs.nl
August

Tot zover met groet!